Joris Luyendijk is de man van mijn dromen. Geweldig grappig, misschien nog grappiger dan dat ik zelf ben, geweldig schrijver en een uitstekend journalist. Zijn boek ‘Een goede man slaat soms zijn vrouw’ is een soort reisverslag van zijn bezoek aan Egypte eind jaren ’90. Hij was daarheen gegaan om te kijken of je als Hollander kon integreren in een volstrekt vreemde samenleving. Luyendijk probeert in het Arabische leven op te gaan en praat met zijn nieuwe vrienden over de liefde, islam, seks, homo’s, joden, fundamentalisme, de zin van het leven en veel meer.
Ik ben dol op de schrijfstijl van Luyendijk. Hij windt er geen doekjes om en zegt wat hij denkt. Ik ben zelf ook zo en vind het daarom fijn om ook zulke boeken te lezen. Ik zeg niet dat ik wat heb tegen de islam maar ik heb er wel meer dan genoeg vragen over. Luyendijk stelt deze vragen aan de lokale bevolking, zijn vrienden die hij Muhammed de Feminist, Ali de Piekeraar, Fundamentalist Imad en Liberaal Hazem noemt.
Ik ben het wel eens met wat ik heb gelezen in dit boek. De islam roept veel vragen op, bij gelovigen en niet gelovigen. Juist omdat het zo ver van ons af staat willen we weten hoe het nou werkelijk in elkaar zit. Je leert verschillende vrienden van Luyendijk kennen die allemaal een andere kijk op de islam hebben. Net als dat het christendom diverse stromingen heeft, is dat ook bij de islam zo. Ik kan niet met een goede conclusie komen want ik heb nog steeds een wisselende mening over de islam. Net zoals ik niks tegen het christendom heb, heb ik niks tegen ieder ander geloof. Maar de manier waarop mensen er mee omgaan, kan heel fout zijn. Zo is het onderdrukken van vrouwen nergens goed voor, wat voor geloof je ook hebt. Het gelijkwaardig behandelen van je medemens is een vorm van respect en goede opvoeding.
Joris Luyendijk is een man de van de wereld. Hij is niet wereldvreemd en daarom neem je zijn werk ook serieus. Hij heeft, net als ik, een jaar in Amerika gestudeerd, daarna heeft hij in Amsterdam gestudeerd, is in Egypte geweest, is toen gevraagd om als correspondent in het Midden-Oosten te werken. Daarna heeft hij weer een tijdje in Nederland gewoond en nu heeft hij een blog bij The Guardian.
Omdat Luyendijk zoveel heeft gezien van de wereld en er langere tijd is gebleven, is het makkelijker om zijn werk serieus te nemen. Dat is iets wat ik ook wil bereiken, of ik nu uiteindelijk voor de radio of tv ga werken of ga schrijven, met al die wereldervaring kun je zo een geweldig product maken.
Ik ben Loeki 